To duża wieś leżąca wzdłuż rzeki Jedlicy bez wyraźnego układu przestrzennego, ponieważ składa się z kilku przysiółków jak Chaty, Gąska, Jeżyny czy Popów. Na turystów czeka tu kilka atrakcji między innymi pobliskie wzgórze Brzeźnik 555 m n.p.m., Babie Skałki z przepiękną panoramą na Karkonosze i Kotlinę Jeleniogórską, ruiny zamku Radziwiłłówka 464 m n.p.m. czy romantyczny pobliski Bukowiec. Od 1998 r. na terenie wsi znajduje się Leśny Bank Genów, w którym znajdują się zasoby nasion z listy gatunków zagrożonych i chronionych.
Kostrzyca prawdopodobnie powstała w II połowie XIV wieku i cały czas była związana z pobliskim Bukowcem stanowiąc część jego majątku. Dopiero w 1764 r. stała się odrębną wioską, do której przyłączono Gąski i Popów. Już na początku XVIII w. powstał tu ośrodek tkactwa chałupniczego. Na znaczny rozwój wsi wpływ miało powstanie przemysłu lniarskiego w pobliskich Mysłakowicach, z tego powodu liczba mieszkańców ciągle rosła. W 1825 r. należała do wdowy hrabiny von Reden z Bukowca. W tym czasie we wsi było już 129 domów, posterunek celny, 2 młyny wodne, olejarnia i tartak. Istniała tu tkalnia jedwabiu, pracująca dla wytwórni w Kowarach, a ponadto 10 warsztatów zajmujących się przerobem bawełny i 8 lniarskich. Przez wieś prowadził trakt drogowy, którym jeździły dyliżanse z Wrocławia do Jeleniej Góry i Cieplic. Na początku XIX w. w Kostrzycy istniała niewielka wytwórnia pianin i fortepianów. Po powstaniu zakładów lniarskich w Mysłakowicach, Kostrzyca zaczęła przekształcać się w osiedle robotnicze, jako zaplecze dla fabryki.
Zabudowa wsi – przestrzenny podział wsi zachował się do dziś. W południowej części występują niewielkie i skromne gospodarstwa zagrodnicze z parterowymi budynkami mieszkalno – gospodarczymi. W północnej części wsi wznosiły się tylko domy szeroko – frontowe, ustawione w 2 rzędach. Często były to budynki parterowe z oszalowanymi szczytami. Od początku XX w. w północnej części wsi pojawiły się domy osiedlowe, jako skromne budynki. Na północnym odcinku przy granicy z Mysłakowicami, wznoszono wille i pensjonaty.
We wsi znajdowały się również budynki użyteczności publicznej jak: szkoła katolicka i ewangelicka, przytułek oraz gospody. W 1803 r. powstała murowana szkoła ewangelicka, we wsi istniał również przytułek dla biednej ludności. Były tu 3 karczmy. Pod koniec XIX w. rozwija się ruch turystyczny, powstaje wspólna dla dwóch wsi sekcja RGV oraz kilka pensjonatów dających łącznie 35 miejsc noclegowych. Po zakończenia II wojny światowej i wysiedleniu dawnych mieszkańców, wieś zasiedlają Polacy pochodzący z różnych stron dawnej Rzeczpospolitej. No obrzeżach wsi, po zmianie ustroju w 1990 r. powstało duże i nowoczesne wspólne dla całej Gminy wysypisko śmieci.